Ik heb als genre voor Raul Midón (New Mexico 1966) ingevuld singer- songwriter, maar als omschrijving van zijn muzikale oeuvre is dit volstrekt ontoereikend, hij is instrumentaal volstrekt virtuoos, beheerst een arsenaal aan instrumenten en zijn vocale capaciteiten zijn superieur. Qua zang lijkt hij op een van zijn helden Stevie Wonder, ze delen bovendien de blindheid, gitaarspel, zowel akoestisch als elektrisch is fenomenaal en de muziek omvat vele genres zoals blues, jazz, soul, funk en folk. Zijn laatste album (2018) maakte hij met het Nederlandse Metropool Orkest “If you want”, hij ontving daarvoor een Grammy Award evenals voor zijn album “Bad Ass and Blind”. Zijn muzikale compleetheid heeft ervoor gezorgd dat hij eigenlijk min of meer in de jazz richting wordt ingedeeld, hij trad ook meermalen met veel succes op bij het NorthSea Jazz festival.

Sinds ik hem “ontdekte”, schreef ik al vele recensies over hem en altijd vol enthousiasme, ik vind het eigenlijk onbegrijpelijk dat hij in de pers, over het omroepwezen heb ik het niet eens, zo weinig wordt vernoemd terwijl allerlei mensen die nog niet bij hem in de schaduw kunnen staan, volop in het voetlicht worden gezet. Dat is op zich niks nieuws, kwaliteit wordt niet altijd op zijn waarde geschat , vooral in de muziek waar “middle of the road” hoogtij viert .

Maar terug naar “The Mirror” het is inmiddels zijn 11e album, door zijn grote kwaliteiten als zanger en songwriter weet hij zich altijd te omringen met vermaarde jazzmusici, zoals hier pianist Gerald Clayton, die samen met Midón het nummer “Deep dry ocean”schreef, vibrafonist Joe Locke die te horen is in het nummer “A certain café” en ook zangeres Janis Siegel lid van Manhattan Transfer in “I love the afternoon”. De titel van het album “The Mirror” heeft voor Raoul een speciale betekenis “I am fascinated with the mirror as a metaphor for how we teach each other by our behavior” (Midón in American Songwriter).

Midón wordt begeleid door Richard Hammond op el. bas, Andres Forero op slagwerk en percussie, Janis Siegel en Lauren Kinham achtergrondzang en op andere nummers John di Martino (piano), Boris Kozlov (contrabas) en Vincent Cherico (drums). Het openingsnummer “I love the afternoon”is een heerlijk swingend e compositie met een Zuid- Amerikaans ritme en spetterend akoestisch gitaarspel (Paco De Lucia is een van zijn voorbeelden. “If I could see” is Midón met gesproken woord zichzelf begeleidend op de gitaar, jazz poeet Gil Scott-Heron heeft hem sterk beïnvloed. “You’re the one” is een lovesong met latin ritme en af en toe keurige rap gedeeltes.

“Disguise” is pure jazz met een lekker trompetspel van Gary Alesbrook, op “I really want to see you again” kun je niet stil blijven zitten, het swingt de pan uit. “A certain café” is een ballad waar Raul de luisteraar laat genieten van zijn vocale kwaliteiten, hij klinkt hier als een echte crooner. Titelnummer “The Mirror” met formidabel bluesy el. gitaarspel van Raul kon zo zijn weggelopen uit het oeuvre van Robert Cray, John Scofield is ook een voorbeeld van Midón en dat is te horen ook in zijn spetterende spel. In “One day without war” is er weer sprake van gesproken woord, ditmaal begeleidt hij zichzelf op de banjo. “Cold cuts and coffee” is jazz ergens tussen Nat King Cole en Mr. “Blue Eyes” Sinatra niet het sterkste nummer van het album. Datzelfde geldt helaas ook voor de afsluiter “Deep dry ocean”, ik had graag wat meer nummers als “The Mirror”gehoord en vooral meer el. gitaar, dan zou het een 5 sterren album zijn geweest. Het blijft allemaal razend knap maar het is zeker niet zijn beste album.

Jan van Leersum